معجزه عشق

  حقّش بود یک شب مانده به مِـــــهر را هم جشن می گرفتیم، با همان منطقِ یک دقیقه درازتر شدنِ شبِ یلدا، به حکمِ یک ساعت طولانی تر شدنِ شب، البته به جبرِ زمانه و نه عادتِ مرسومِ جهان، به جایِ بیشتر خوابیدن کنار تخت ترنمم هنگام لالایی گفتن الکی الکی یک الکِ بزرگ برداشتم و روز و شب های ِتمامِ این بیست و هشت و خورده ای سال را از دانه هایش گذراندم، د انه درشت ها را سوا کردم یک جورایی مطمئنم کردند به یاری همین شاخص های ریز ریز و گاهاً موجود هم می شود لحظه های ماندگار و دانه درشت ساخت، از آن خاطره هایی که به زحمت از خاطرم برود. بچّه یِ زمستان باشی دلت بدجور هوای پاییز می کند، بعداز این همه عطش و هراسِ امان بُرِ کم آبی، گرمایِ ه...